İnsanın
her gün yaptığı en iyi şey intihar etmemeye karar vermektir./Albert Camus
Yalnızlıktan öğrendim,
Kendime, siz demeyi…
Tedavülden kalkmış para gibi koleksiyoncumu bekliyorum.
Ne kadar beklersem, o kadar değer kazanırım,
Ne kadar beklersem, o kadar yıpranırım.
Her şeyi anladığımı sanıyorum okudukça,
Sen, nem almış bir kitap gibisin…
Fazla betimlemeli, kalın.
Tut ki başucu kitabımsın.
Her akşam bir sayfa çeviriyorum yapraklarından,
Dilin yabancı geliyor ama cümlelerin pek yalın.
Şimdi hangi şiirlerin kitabısın, bilmiyorum.
Hangi soluklar veriliyor virgüllerine?
Artık başkaları katlayacak yapraklarını, kaldıkları yerde.
-Ben bir ayraç değilim-
Şiirlerimi sür, acıyan yerlerine.
Ben hiç terk edemedim kendimi,
Kalbimi kırdığım oldu zaman zaman.
İnsanın kendinden af dilemesi çok zor olmuyor.
Sorun:
Affetmek büyüklük, insan kendinden fazla büyüyemiyor.
Şimdi şiirin yeşil gözlerinden bahsetme zamanı,
Özlem dolu bir mısra akıyor gözlerimden.
Siz diyorum kendime, yalnızlıktan öğrendim bunu.
“Siz, umarım kör bir kurşuna yenik düşmüşsünüzdür bir
kadının hudutlarında.”
Değil hayvanları, bitkileri ve insanları sevmek,
Kendimi dahi sevemiyorum sosyal sorumluluk kapsamında.
Sözle rüşvet vermeyi öğrendim ama yalnızlıktan.
Kadın hakları, engelliler, farkındalıklar…
Her tarafımı çevrelemişken yalnızlıklar,
Aklımdan geçenlerden utanır oldum.
Herkes başarıyı arıyordu kitaplarda,
Ben kendimi…
Şimdi aşk yüzünden kalem terletiyor diyorlar benim için,
Kalemler ağlıyor…
Ağlama yağmur!
Önümü kesmeyin karanlık sokaklarda,
Oldurulmak istendiğim adamlar.
Ambulans sireni gibi ciyak ciyak,
Çaresizce içime bağırıyorum.
Siz,
Umarım kendinizi affedersiniz.
***
Kağıtlarla konuşmayı yalnızlıktan öğrendim,
Kızdığımda kalemin ucunu sivriltip, canlarını yakmayı
Ve sustuklarında parça parça etmeyi.
Bir depremlik canımız var.
Bir yangınlık, bir terk edilişlik…
Yalnızlıktan öğrendim özür dilemeyi,
Tüm kağıtlardan özür dilerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder